Het huis van Arjan en Hanneke heeft elf slaapkamers: ‘We worden elke week vier, vijf keer gebeld’

In het centrum van Geldermalsen staat het gezinshuis van Arjan en Hanneke Heikoop. Hier wonen ze met hun vier eigen kinderen en hun zes pleegkinderen. Vijf meiden en een jongen in de leeftijd van 13 tot 17, veelal uit huis geplaatst, die niet in een pleeggezin terecht kunnen.

Het was ‘een dag vol drama’. Moeder stond huilend in de keuken. Ze riep dat Hasna (13) weg moest. Ze was eigenwijs en brutaal. Dat ze weer was weggelopen, was de druppel. Vijf minuten had ze om haar spullen te pakken. Toen stond de voogd op de stoep, onaangekondigd. Haar tweelingzus Aya (13) viel haar aan en gooide met stoelen. Achterblijven zonder haar zus was geen optie. Hasna vertrok een dag later. Na korte omzwervingen bij andere pleeggezinnen en de crisisopvang, zijn de zussen herenigd in het gezinshuis. De oorlog dreef ze twee jaar geleden uit het Syrische Damascus, moeder en haar drie dochters vonden onderdak in Nederland. Vader wilde niet mee, dus een scheiding volgde. Eenmaal hier kon moeder het niet bolwerken, de puberende zussen hadden het zwaar.

Pesterijen op school liepen uit op vechtpartijen en ze kwamen in aanraking met de politie. Hasna: ,,Ik werd alleen maar eigenwijzer en wilde alleen maar slaan. Nu ben ik rustiger geworden, maar mijn gevoelens uiten blijft lastig. Hechten ook, want steeds als we gewend waren, moesten we weer weg.’’

Schrijnende situaties

Vorig jaar rond kerst besloten Arjan (40) en Hanneke (36) om hun baan op te geven en fulltime met opvang bezig te zijn, waarna ze hun huis verkochten om het letterlijk groots aan te kunnen pakken. Het huidige, verbouwde huis omvat onder meer elf slaapkamers, drie badkamers en ontspanningsruimtes.

Arjan: ,,We wilden meer betekenen. Als christelijk gezin willen we ook onze naasten helpen. Er zijn zo veel kinderen die in een probleemsituatie met een achterstand geboren worden en tussen wal en schip raken. In de jeugdzorg zijn zo veel schrijnende situaties en er is een schreeuwend tekort aan goede opvang. We worden elke week wel vier, vijf keer gebeld. Door voogden, wanhopige ouders en zelfs de dominee.’’

Eigen dynamiek

Samen met hun eigen kinderen - in de leeftijd van 3 tot en met 12 - en de pleegtieners leven ze als één groep met een eigen dynamiek. Dat gaat in harmonie, inclusief kleine ruzies zoals in ieder gezin. Iedereen gaat naar school en heeft een sociaal leven.

Ze gaan met zijn allen op vakantie in twee personenbussen, laten de boodschappen – waaronder twintig zakken chips per week – bezorgen en hebben af en toe een oppas zodat vader en moeder ook eens uit kunnen gaan.

Bas (11) en Lieke (7) vinden het wel eens druk, maar vooral gezellig. ,,Het is fijn dat we elkaar kunnen helpen, grote zussen erbij hebben is leuk én papa en mama zijn altijd in de buurt.’’

Zo min mogelijk wisselingen

Er wordt samengewerkt en er zijn duidelijke doelen. ,,Op korte termijn zorgen we voor rust, reinheid en regelmaat’’, zegt Arjan.
,,Daarmee leggen we een basis voor de lange termijn. We willen zo min mogelijk wisselingen, dat levert alleen maar stress en onrust op. We gedragen ons als één groot gezin, waarbij we iedereen met evenveel liefde en aandacht behandelen. We bespreken dagelijkse beslommeringen en plannen. De kinderen hebben als lotgenoten veel aan elkaar en delen ervaringen, hoe moeilijk soms ook na jaren van mishandeling en verwaarlozing.”

Uitnodiging voor de bruiloft

‘Je mag er daarom niet vanuit gaan dat je veel terug kan verwachten, dan valt het altijd mee’, werd het stel weleens meegegeven. ,,Maar een blijk van waardering zien we ook terug in kleine dingen, of komt later onverwacht alsnog.

Zo hebben we eens een meisje in huis gehad van wie we dachten dat we er weinig voor konden betekenen. Totdat we jaren later, toen ze ging trouwen, ineens een uitnodiging kregen voor haar bruiloft.’’

Bron: Algemeen Dagblad juli 2020